اشعار

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند           بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند

هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان           وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان

این طــرف، خیـل رُسُـل دنـبـال او           آن طــرف احـمد به اسـتـقـبـال او
ظـاهـراً تـشـیـیـع یـک پـیکر ولــی           بــاطـنــاً تـشیـیـع زهــرا و عــلــی
امشب ای مَه، مهر ورزو،خوش بتاب           تـا بـبــیـنـد پـیـش پـایــش آفــتـــاب
دو عـزیــز فـاطـمــه هـمـراه ‌شـان           مـشــعـل سـوزان‌شــان از آه‌ شـان
ابـرهــا گـریـنــد بـــر حـال عــلـی           مــی‌رود در خـــاک آمـال عــلـــی
چشم، نور از دست داده، پا، رمق           اشک، برمهتاب رویش، چون شفق
دل، همه فریاد و لب، خاموش داشت           مُرده‌ای تابوت، روی دوش داشت
آه، سرد و بغض، پنهان در گـلوی           بود با آن عـدّه، گـرم گـفت و گوی
آه آه ای همـرهــان، آهــســتـــه‌تــر           می‌بــریــد اســرار را، سر بسته‌تر
ایــن تـنِ آزرده بـاشد جــــان مــن           جـــان فـدایش، او شده قـــربان من
هـمرهان، این لیـلـۀ قـدر من است           من هلال از داغ واین بدرمن است
اشک من زین گل، شده گــلـفام ‌تر           هــســتــی‌ام را مــی‌بـرید، آرام‌تــر
وسعت اشـکم به چشم ابـر نـیـست           چاره‌ای غیر از نماز صبـر نیـست
چشم من از چرخ، پُرکوکب‌ترست           بعد ازامشب روزم از شب، شب‌ترست
زین گل من باغ رضوان نفحه داشت           مصحف من بود و هجده صفحه داشت
مــرهــمــی خـرج دل چـاکـم کنیـد           هــمـرهــان، هــمـراه او خاکم کنید

گذشـته نیـمـه اى از شب، دریـغــا            رسـیده جـانِ شب بـر لب، دریـغا

چـراغ خـانه مولاست، خـامــوش            که شـمع انـجمن آراست خامـوش

فـغـان تا عـالـم لاهـوت مى رفـت            به روى شانه ها، تابـوت می رفت

على زین غم چنان مات ست ومبهوت            که دستـش را گرفته دست تابـوت

شگفـتا! از عـلى، بــا آن دلــیـرى            کـنـد تـابـوت زهـرا، دستـگـیـرى

به مژگان تـرش یاقـوت مى سُفـت            سرشک از دیده مى بارید ومی گفت

که اى گل نیستى تا  بـوت بــویـم            مـگـر بـوى تـو از تـابــوت بـویـم

جـدا از تـو دل، آرامـــى نــــدارد            عـــلـى بـــى تـو دلارامـى نــدارد

چنان درماتمش از خویش میرفت            که خون ازچشم غیر و خویش میرفت

کــه دیـده در دل شب، بلـبــلى را            که زیـرِ گـل نهـان سـازد گـلى را

ز بیتابى، گریبان چـاک مى کــرد            جهـانى را به زیـر خـاک مى کرد

على با دست خود، خشت لحد چید            بـسـاط مـــاتـم خود تــا ابــد چـیـد

دل خود را به غم  دمساز مى کرد            کفـن از روى زهـرا بـاز مى کرد

تو گویى ز آن رخ گردیـده نـیـلى            به رخـسار على مى خورد سیـلى!
از آن دامان خود پر لاله مى کـرد            که چون نى، بند بندش ناله میکرد

على، در خاک زهرا را نهان کرد            نهان در قطره، بحر بى کران کرد

گُل خود را به زیر گِـل نهان دیـد            بــهـار زنــدگـانى را، خـزان دیـد

شد از سوز درون، شمع مزارش            علـى بــا آب و آتــش بـود کـارش

چنان ازسوز دل، بی تاب مى شد            که شــمع هـسـتـىِ او، آب مى شـد

غـم پـروانـه اش، بی تـاب مى کـرد            على را قطره قـطره آب مى کـرد

چو بر خاک مزارش دیده میدوخت            سراپا در میان شعـله مى سـوخت

مگر او گیرد از دست خدا، دست            که دشمن بعد او، دست على بست